Μετά τον εγκλεισμό, όταν ο καιρός των δείπνων και των γιορτών θα έχει ξαναγυρίσει, είμαστε σίγουροι πως θα καλέσουμε τις οικογένειες και τους φίλους μας στα τέλεια διαμερίσματά μας.
Δεν ξέρω έναν φίλο η μια φίλη, γυναίκες και άντρες, που δεν έχουν αφιερώσει χρόνο για να καθαρίσουν κάθε δωμάτιο, να τακτοποιήσουν τα συρτάρια, να φροντίσουν τον “εσωτερικό” τους κόσμο, να ταξινομήσουν τις φωτογραφίες τους, να ξαναβάλουν τάξη στη βιβλιοθήκη τους, να απαλλαγούν από τα άχρηστα πράγματα, να σκουπίσουν όλες τις γωνίες του διαμερίσματος.
Τι σημαίνει αυτό το φρενήρες καθάρισμα; Και αν ήταν μια μεταφορά της ανάγκης που αισθανόμαστε όλοι να ξαναβάλουμε τάξη στις ζωές μας; Να βάλουμε κάθε πράγμα στο μέρος του, να ξαναβρούμε το νόημα μιας δίκαιης κοινωνίας, να σκεφτούμε τις σχέσεις ανάμεσα στον Άνθρωπο και τον Πλανήτη διαφορετικά;
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Αλλά τι;
Για τον “κόσμο μετά”, όπως λένε, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι. Το πιο πιθανό είναι ότι τίποτα δε θα αλλάξει. Αυτοί, όπως εγώ, που ελπίζουν σ’έναν άλλο κόσμο, θα πρέπει να περιμένουν ακόμα.
Αλλά, η επιθυμία για αλλαγή δεν μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς. Είναι δυνατό να φανταστεί κανείς ότι οι μικρές αλλά ενδιαφέρουσες αλλαγές – οι τρόποι παραγωγής, σίτισης, καλλιέργειας – που ζούμε ήδη και που δείχνουν ότι η κοινωνία κινείται, θα αναπτυχθούν. Γιατί όλες αυτές οι μικρές αλλαγές γεννήθηκαν για αντιμετωπίσουν τις μεγάλες τεράστιες κλιματικές αλλαγές.
Το χειρότερο θα ήταν αν η προφητεία της ταινίας του Βισκόντι έβγαινε και πάλι αληθινή:
«όλα πρέπει να αλλάξουν για να μην αλλάξει τίποτα»
Συνεχίζεται!
Brigitte Perrucca
+30.2103311602 
info@lexi-logos.gr