Η βελόνα ήταν ήδη στη φλέβα μου όταν είπε «Σε γνωρίζω» και με κοίταξε στα μάτια.
«Μην νομίσεις ότι δεν θυμάμαι» πρόσθεσε και έσπρωξε την βελόνα λίγο πιο μέσα. Πόνεσε περισσότερο από το συνηθισμένο και, κοιτάζοντας το τραπέζι, αντιλήφθηκα ότι είχε ακόμα έξι δοκιμαστικούς σωλήνες να γεμίσει.
Δεν κατάλαβα για ποιο πράγμα μιλούσε. Ήμουν άρρωστος αυτή την ημέρα, και μετά από ένα ραντεβού με τον γιατρό, πήγα σ’ένα μικροβιολογικό εργαστήριο για να κάνω μια εξέταση αίματος. Η νοσοκόμα ήταν περίπου 65 ετών, με ευγενικό πρόσωπο που θα μπορούσε να είναι καθησυχαστικό, αν τα μάτια της δεν ήταν τόσο σοβαρά αυτή την στιγμή.
«Λυπάμαι, δεν σε γνωρίζω, νομίζω…» είπα προσεχτικά.
Έχω δυσκολίες να θυμάμαι πρόσωπα, έτσι δεν ήθελα να την προσβάλω αν θα έπρεπε να την αναγνωρίσω.
«Παράξενο, έχεις το ίδιο όνομα και την ίδια εμφάνιση. Είναι δύσκολο για μένα να πιστέψω ότι δεν είσαι αυτός» είπε και συνέχισε στον δεύτερο δοκιμαστικό σωλήνα, όχι πολύ απαλά.
Άρχισα να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, ίσως ήταν μια δασκάλα μου όταν ήμουν παιδί και τώρα άλλαξε επάγγελμά; Αλλά δεν βγάζει νόημα, ήμουν καλός μαθητής, γιατί φαίνεται τόσο θυμωμένη; Ίσως ήταν μια τρελή γειτόνισσα σε ένα από τα κτήρια όπου έμεινα τα τελευταία χρόνια; Μάλλον όχι. Της είπα ξανά ότι δεν ξέρω ποια είναι.
«Είσαι ένας δρομέας, τρέχεις μαραθώνιους, σωστά;»
Τώρα κατάλαβα ότι δεν είμαι ό,τι είχε νομίσει. Τρέχω λίγο, αλλά δεν έτρεξα ένα μαραθώνιο ποτέ, και ακόμα δεν έχω σκεφτεί ποτέ να το κάνω. Της το είπα.
«Είσαι σίγουρος για αυτό; Ίσως σε βοηθήσω να θυμηθείς. Μερικούς μήνες πριν, κατέβηκα από το λεωφορείο, και εσύ με χτύπησες ενώ έτρεχες. Έπεσα κάτω, έσπασα το πόδι μου και ήμουν στο σπίτι για τρεις μήνες. Τώρα θυμάσαι;»
Ήμουν σχεδόν στο τέλος της εξέτασης, αλλά τώρα ήθελα μόνο να τρέξω έξω. Άρχισα να φοβάμαι ότι θα καλέσει την αστυνομία για κάτι που δεν έκανα.
Neidle in the vain image
«Λυπάμαι πολύ που το ακούω, αλλά δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω για να σε πείσω ότι δεν έχω καμιά σχέση με αυτή την ιστορία.»
Σαν να μην με είχε ακούσει, συνέχισε. «Εσύ, ή αυτός ο άνδρας που δεν είναι εσύ, πήρε τηλέφωνο μόνο μια φορά, και μετά δεν ξανάκουσα τίποτα. Είναι τρόπος συμπεριφοράς;»
«Όχι, δεν είναι.» Ένιωσα ότι πρέπει να ζητήσω συγνώμη για όλους τους ανθρώπους που μοιάζουν με εμένα.
Δεν είπε τίποτα για ένα λεπτό και μετά τράβηξε τη βελόνα. «Έχουμε τελειώσει. Μπορείς να φύγεις τώρα» είπε και έβαλε λίγο βαμβάκι εκεί όπου ήταν η βελόνα.
Την ευχαρίστησα ήσυχα, σηκώθηκα και άρχισα να πηγαίνω στην πόρτα, όταν είπε «αν ήσουν εσύ, πρέπει να ξέρεις ότι δεν είσαι καλό παιδί. Αν δεν ήσουν εσύ, λυπάμαι. Αλλά ακόμα είναι πολύ περίεργο.»
Gilad Druian
+30.2103311602 
info@lexi-logos.gr