Greek language school - Το περίεργο ριζικό της Ευγενίας (1)

Στα βουνά της Μάνης συνάντησα μια μοναχή, που την έλεγαν Ευγενία. Ζούσε μέσα σε μία σπηλιά, κοντά σε μια μοναχική εκκλησία, ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα σπίτια ενός ορεινού χωριού, έμοιαζε με μια κοπέλα κρυμμένη πίσω από το πέπλο της, κοίταζε την δύση του ηλίου κάθε βράδυ. Θα είχε θελήσει να παντρευτεί τον μαραγκό του χωριού αλλά αυτός, ο τελευταίος άνθρωπος που είχε απομείνει εκεί, έφυγε από το χωριό για μια πλούσια χώρα.

Η κατάσταση ήταν τόση καταθλιπτική, που η Ευγενία αποφάσισε να γίνει
καλόγρια, έμεινε μόνη της, αλλά αυτό ήταν το τίμημα που έπρεπε να
πληρώσει. Στην εφηβεία της, η Ευγενία είχε σπουδάσει σ’ένα ιδιωτικό
σχολείο, που βρισκόταν σ’ένα προάστιο της Αθήνας, δυστυχώς, δεν ανεχόταν την εξουσία των ανωτέρων της.

Καθώς δεν της άρεσε η εμπερία ως μαθήτρια ενός σχολείου, άλλαξε γνώμη
και έγινε μαθητευόμενη οδηγός βουνού, αλλά, αφού έπεσε μέσα σε μια
χαράδρα, άφησε αυτή την δραστηριότητα, ακύρωσε την εξέτασή της και μετά από μεγάλη αμφιβολία, κατευθύνθηκε στην θρησκεία.
Υποσχέθηκε να μην συνοδεύει ποτέ άνδρες στο κυλικείο, για να βρίσκεται
εντελώς μέσα στην επικοινωνία με τον Θεό. Δεν ένιωσε θλιμμένη με το
παρελθόν, ούτε απογοητευμένη από την νέα ζωή της, αντιθέτως, τρελαινόταν γι’αυτήν. Ανέλαβε την μοίρα της.

Η ζωή της θα γίνει πιθανώς ένα μυθιστόρημα ή ένα παραμύθι, ακόμη κι ένας
θρύλος…. Μπορεί και κάποιος σκηνοθέτης να εμπνευστεί από την Ευγενία,
για να την κάνει τον χαρακτήρα μιας ταινίας… θα δούμε…

Αφήσαμε την Ευγενία ως μοναχή, να απασχολείται όλη την μέρα με την
θρησκεία, σίγουρη ότι ο θεός ήταν ο μόνος άντρας που μπορούσε να δεχτεί
την αγάπη της.
Έκανε λάθος, υπήρξε κάποιος άλλος που θα είχε μπορέσει να αλλάξει την
ζωή της, αλλά, δυστυχώς, η Ευγενία έφτασε μια μέρα αργότερα.
Καθώς πήγαινε στο πιο κοντινό χωριό από την σπηλιά της, μια ώρα με τα
πόδια, άκουσε ανθρώπους να μιλάνε πολύ δυνατά, στο καφενείο
για κάποιον άντρα, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλου του κόσμου, λέγοντας ότι αυτός, ήταν μισός άνθρωπος, μισός θεός.
-Εγώ είμαι θνητή, λέει η Ευγενία στον εαυτό της, μπορεί αυτός να
μεταμορφώνεται σ´έναν άγγελο που επισκέπτεται τους φτωχούς (έχοντας ο
ίδιος πολύ φτωχή καταγωγή), μπορεί αυτός να αλλάζει το παλιό σε φρέσκο
ψωμί, πρέπει να έχει μια συναρπαστική και παθιασμένη ζωή, τέλος πάντων,
πρέπει να τον συναντήσω όσο το δυνατόν συντομότερα.

– Να σου πω κάτι, κοριτσάκι μου, λέει ένας οπαδός ποδοσφαίρου, ο Μιχάλης,
αυτός είχε εξαιρετικά προτερήματα ως ποδοσφαιριστής, αλλά στην
ιδιωτική ζωή του, είχε και μία σκοτεινή πλευρά, έπαιρνε κοκαΐνη, έκανε
παιδιά με διαφορετικές γυναίκες, είχε φίλους μέσα στην Καμόρα…
– Καθένας με τις αδυναμίες του, έχει όμως καλή καρδιά, λέει η Ευγενία…
Είναι κάποιος από το χωριό σας, μπορώ να τον συναντήσω;
– Λυπάμαι κόρη μου, θα είναι δύσκολο, στην πραγματικότητα, θα είναι
αδύνατο.
– Γιατί, είναι άρρωστος, δεν είναι ‘δω πια;
– Είναι εκεί πάνω, απαντάει ο Μιχάλης, δείχνοντας τον ουρανό με το
δάχτυλό του. Ο ποδοσφαιριστής με το χρυσό χέρι έφυγε προς έναν άλλο
κόσμο, τον πλανήτη των θεών…

Η Ευγενία άρχισε να κλαίει, σαν να τον γνώριζε από πάντα. Ο Μιχάλης την παρηγόρησε, λέγοντας ότι εκατομμύρια άνθρωποι έκλαιγαν την ίδια στιγμή μ’εκείνη. Οι καταραμένοι ήρωες αρέσουν στους ανθρώπους,
προπαντός όταν τρέχουν πίσω από μια μπάλα.
(Ο καθένας έχει τους ιδιωτικούς ήρωές του. Εγώ συμφωνώ με τον Γούντι Άλλεν: Οι πιο αγαπημένοι ήρωές μου είναι:
1- ο οδοντογιατρός μου,
2- ο υδραυλικός μου.)