Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939 και απεβίωσε αρκετά πρόσφατα στις 21 Ιανουαρίου του 2020. Αυτό που δεν ήταν ίσως τόσο γνωστό για αυτή την τόσο ιδιαίτερη ποιήτρια – μεταφράστρια- διερμηνέα είναι πως ήταν πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που υπήρξε φίλος της οικογένειάς της. Σε ηλικία 17 ετών η Ρουκ είδε την πρώτη της δημοσίευση στο περιοδικό Καινούργια εποχή με το ποίημα «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας:
«Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!».
Έτσι κάπως έγινε για την ποιήτρια η αρχή, ώστε να μπει πολύ δυναμικά στο χώρο των γραμμάτων. Εκτιμούσε ως δημιουργό απέραντα τον Κ.Π. Καβάφη και σπουδαίους κλασσικούς λογοτέχνες που μάλιστα επιμελώς μετέφρασε. Αξίζει να ειπωθεί πως το έργο της έχει μεταφραστεί σε παραπάνω από δέκα γλώσσες και ποιήματα της εμπεριέχονται σε πολλές λογοτεχνικές ανθολογίες και βέβαια έχει βραβευθεί αρκετές φορές για το έργο της αρχής γενομένης το 1962 όπου τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης .
Τζίτζικας
Στο ποίημά της «ο Τζίτζικας» από τη συλλογή «Ενάντιος έρωτας» η ποιήτρια επιχειρεί να εκφράσει την ανάγκη που νιώθει να εκφράζεται και να δημιουργεί. Μια ανάγκη σωματοποιημένη που είναι ευλογία και μαρτύριο μαζί, καθώς σαν το τζιτζίκι «τραγουδά» με τους στίχους της για να μπορέσει να ζήσει, όπως ακριβώς κάνει το τζιτζίκι για να μην πεθάνει από τη φοβερή ζέστη του καλοκαιριού.
Ο τζίτζικας του ποιήματος, δηλαδή η ποιήτρια, γνωρίζει Ανάσταση, μόνο όταν σηκώνεται κάποιο αεράκι και δροσίζει λίγο, δηλαδή όταν τα καταφέρνει να βρει τις σωστές στροφές και τα λόγια που τόσο έντονα στοιβάζονται μέσα της και ζητούν έκφραση, την απόλυτη λύτρωση.
Όπως κι αν είναι το τραγούδι αυτό, γλυκόλαλο ή ουρλιαχτό, είναι πάντως μια τεράστια ανακούφιση που σαν μια γέννα, βγαίνει από τα σπλάχνα της δημιουργού. Και για πολλούς καλλιτέχνες, τεχνίτες του λόγου, των παραστατικών ή πλαστικών τεχνών το αίτημα για έκφραση παραμένει πάγια ανάγκη, επιβιωτική και άκρως σωματοποιημένη. Απολαύστε το ποίημα της Ρουκ!
Αδάμη Δήμητρα
Ο τζίτζικας
Μέσα μου χιλιάδες τραγούδια στοιβάζονται καλοκαιρινά. Ανοίγω το στόμα μου και μες στο πάθος μου προσπαθώ να τους βάλω μια σειρά. Τραγουδώ. Άσχημα. Αλλά χάρη στο τραγούδι μου ξεχωρίζω από τις φλούδες των κλάδων και από τ’ άλλα άφωνα ηχεία της φύσης. Η απέριττη περιβολή μου —γκρίζα κι ασβεστένια— μου αποκλείει κάθε παραφορά αισθητισμού κι έτσι αποκομμένος απ’ τα φανταχτερά πανηγύρια του χρόνου, τραγουδάω. Άνοιξη, Πάσχα και βιολέτες δε γνωρίζω. Τη μόνη ανάσταση που ξέρω είναι όταν μόλις σηκώνεται κάποιο αεράκι και δροσίζει λίγο τη φοβερή κάψα της ζωής μου. Τότε παύω να ουρλιάζω —ή να τραγουδάω όπως νομίζει ο κόσμος— γιατί το θαύμα μιας δροσιάς μέσα μου βαθιά λέει περισσότερα απ’ όλα όσα δημιουργώ για να μην πεθάνω από τη ζέστη.
(Ενάντιος έρωτας, Κέδρος, 1982)
+30.2103311602 
info@lexi-logos.gr