Μια μέρα, ενώ έκανα έναν περίπατο ανάμεσα στις χαρές και τις λύπες της ζωής μου, είδα μία κουκουβάγια που κούρνιαζε σ’ένα κλαδί της φαντασίας μου. Το φτέρωμά της ήταν λευκό και καστανό. Πότε πότε, το κεφάλι της έκανε έναν γύρο ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της. Φτάνοντας μπροστά της, άκουσα μια γλυκιά φωνή σαν αυτή μιας αεροσυνοδού.
Οι λέξεις δεν είχαν όλες την ίδια μορφή, ούτε το ίδιο χρώμα.
Μερικές ήταν στρογγυλές και ασημόχρωμες, και κυλούσανε σ’ένα ποτάμι ανάμεσα στα βουνά της Αρκαδίας. Άλλες ήταν επίπεδες και κίτρινες σαν τα χωράφια της Θεσσαλίας. Άλλες τέλος, ήταν πικάντικες και πράσινες σαν τα φραγκόσυκα της Αργολίδας.
Ξάπλωσα στην χλόη στην μέση της μοναξιάς μου και της θλίψης μου, και έκλεισα τα μάτια. Αυτή η γλώσσα εισχωρούσε στο σώμα μου και το πνεύμα μου μέχρι το DΝΑ των κυττάρων μου.
Ένιωσα το σώμα μου να σηκώνεται και άνοιξα τα μάτια. Επέπλεα και ήμουν ψηλά στον αέρα.
Διέσχιζα τα σύννεφα των αγωνιών μου, τις βροντές των θυμών μου και τους κεραυνούς των μνησικακιών μου. Όσο περισσότερο ανέβαινα τόσο περισσότερο το σώμα μου ελάφραινε.
Στο τέλος ενός άπειρου χρόνου, έφτασα σ’έναν ηλιακό χώρο όπου ο ουρανός ήταν τόσο γαλανός που ήθελα να κολυμπήσω μέσα του, όπου η θάλασσα ήταν τόσο καθαρή που θα με μεταμόρφωνε σ’ένα νέο ον.
Εκεί, σε αυτόν τον τεράστιο γαλανόλευκο χώρο, κατάλαβα ότι αυτή η χώρα, η Ελλάδα, και αυτή η γλώσσα, η ελληνική, θα μου φέρουν αυτό που κάθε άτομο αναζητά στη ζωή του: την ευτυχία και την γαλήνη με τον εαυτό του.
Eve (Από την εφημερίδα “Μία Λέξη Για Έναν Λόγο”, 2019)
+30.2103311602 
info@lexi-logos.gr