Ταξίδι στους Δελφούς


Είναι νωρίς το πρωί. Ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τα βουνά και ο δρόμος για το βουνό απέναντι μοιάζει με ένα μακρύ μαύρο φίδι. Από αυτή τη μεριά, το αρχαίο στάδιο βγαίνει από τη σκιά. Δεν υπάρχει θόρυβος. Τα τζιτζίκια κοιμούνται ακόμα. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τους αθλητές να τρέχουν και τους θεατές να φωνάζουν.

Πιο κάτω, βλέπω το θέατρο και ακόμα πιο κάτω, το ναό του Απόλλωνα, του θεού του φωτός. Η Πυθία έμενε εκεί και φανταζόταν το μέλλον. Στην είσοδο του ναού υπήρχε το έψιλον για το οποίο μιλούσε ο Πλούταρχος. Αλλά. ποιος θυμάται ακόμα το μυστήριό του;

Ταξίδι στους Δελφούς

Σύντομα, θα ανοίξει το μουσείο. Πολλοί τουρίστες θα φτάσουν με λεωφορεία και θα κάνουν μία βόλτα στις αρχαίες πέτρες. Οι περισσότεροι από αυτούς δε θα καταλάβουν τι θα δουν. Θα μιλήσουν για την ομορφιά του Ηνίοχου και θα θυμηθούν γρήγορα τα άλλα έργα. Θα φύγουν πολύ γρήγορα, χωρίς να αφιερώσουν το χρόνο ούτε για να ανεβούν μέχρι το στάδιο ούτε για να δούνε το ναό της Αθηνάς κάτω από την άλλη πλευρά του δρόμου. Θα τρέξουν όταν θα δουν τους τεράστιους ιστούς από τις αράχνες ανάμεσα στα κυπαρίσσια μπροστά στο μουσείο.

Πριν φτάσουν, αποφασίζω να φύγω και να περπατήσω μέχρι την Ιτέα, αυτή την άσπρη κι επίπεδη πόλη δίπλα από τη θάλασσα. Λοιπόν, παίρνω το μικρό μονοπάτι για πολλή ώρα, μένω μόνη. Συναντάω μόνο έναν γέρο, κουτσό με άσπρα μαλλιά που χρειάζεται ένα μπαστούνι για να περπατάει. Δε μου μιλάει. Ίσως μοιάζει με τον Ασκληπιό, το γιο του Απόλλωνα. Σταματάω κοντά στο εκκλησάκι στο αρχαίο μονοπάτι. Αυτό το εκκλησάκι είναι άδειο και κανείς δεν έρχεται εδώ.

Ταξίδι στους Δελφούς

Τώρα τα τζιτζίκια τραγουδάνε δυνατά, ο ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό. Η θέα είναι καταπληκτική. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο:

μία θάλασσα από ελαιόδεντρα απλώνεται μέχρι τη θάλασσα. Ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει.

Εδώ το τοπίο είναι ίδιο εδώ και αιώνες. Από εδώ δε βλέπω κανένα κτίριο. Πρέπει να περπατήσω κάποιες ώρες, περίπου δέκα χιλιόμετρα. Τα χόρτα γίνονται ψηλότερα. Βλέπω ένα αποκοιμισμένο φίδι σ’ένα βράχο. Πρέπει να προσέχω που βαδίζω. Προχωράω σιγά και αργότερα θα δω δύο μικρούς σκορπιούς. Κάτω από τα δέντρα με τα ανοιχτοπράσινα κι ασημένια φύλλα, κάνει περισσότερη ψύχρα.

Ακουμπάω με το χέρι μου τους αρχαίους κορμούς των ελαιόδεντρων :

είναι απαλοί και ζεστοί. Τα χόρτα είναι κομμένα, είναι εύκολο να περπατήσω. Ο αέρας κουνάει τα κλαδιά, λοιπόν βλέπω τον γαλάζιο ουρανό χωρίς ούτε ένα σύννεφο. Μετά από μερικές ώρες, βλέπω το δρόμο μακριά. Στην άκρη του δρόμου, υπάρχει ένα εικονοστάσι που αναμένει τα κεριά του. Δε συναντάω ούτε αγρότη ούτε σκύλο, αλλά ακούω έναν που γαβγίζει μακριά. Ετσι περνάει το πρωί, μακριά από τα πάντα.

Κάθομαι κάτω από τη σκιά των δέντρων και τρώω μερικά ξερά φρούτα, σκέφτομαι την Αθηνά που πρόσφερε το ελαιόδεντρο στους ανθρώπους. Για τους αρχαίους κατοίκους της Αθήνας, αυτό σήμαινε δύναμη, σοφία, αθανασία και ελπίδα. Δεν έχω τη διάθεση να γυρίσω στην πόλη και τον πολιτισμό. Ακουμπάω το κεφάλι μου και, κουρασμένη, αποκοιμιέμαι. Ονειρεύομαι πως διασχίζω τους αιώνες. Μέσα στην ίδια μέρα, πέρασα από τον πέμπτο αιώνα προ Χριστού στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Αλλά ο χρόνος είναι δολοφόνος:

σκότωσε τους θεούς του Ολύμπου.

Véronique Seyeux (Από την εφημερίδα “Μία Λέξη Για Έναν Λόγο”, 2019)

  

  

  

  

Home Blog eMail

  

  

See also

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Lexi-Logos Facebook Page Lexi-Logos Facebook Page Lexi-Logos Youtube Chanel Lexi-Logos Youtube Chanel
Blog Home contact

T.+30 210 33.11.602 - M.+30 69 76 67 33 95
info@lexi-logos.gr
en_US